Πέννα

Στα ελληνικά αρβανίτικη γραφή του 1774 και 1794 Τότε που οι εγγράμματοι στο Σούλι ήταν σπάνιο είδος και το χαρτί δυσεύρετο.  Η καθημερινότητα χρησιμοποιούσε το αρβανίτικο ιδίωμα ως ομιλία. Σημειώσεις γινόντουσαν και στο περιθώριο κάποιου βιβλίου. Η σπανιότητα του χαρτιού και πολύ περισσότερο του βιβλίου, καθιστούσε αναγκαίες τις σημειώσεις ακόμα και στα περιθώρια ενός εκκλησιαστικού βιβλίου, ίσως και στα περιθώρια Ευαγγελίου. Του Σωτήρη Λ. Δημητρίου Αρβανίτικη γραφή με ελληνικά γράμματα στο περιθώριο: "εμπάϋτε μεντ γκουστ μουαγ ελερε παρε ντιάλε δημητριος βαρηζ Γιανο Σουλο πη ρεχατ (παρακάτω λέξη δισανάγνωστη) εν ετοι 775"                                                                                                                         "Κάνω θύμηση Αύγουστος μήνας πρώτου παιδιού απογόνου Γιάννη Σούλου "αγαλιάζουμε" (είμαστε άνετοι) εν έτοι 1775".                                                                                                           

  Ζάλογγο ή Ζαλιόγγα Ζάλογγο! Έχει γραφτεί ότι η λέξη είναι σλάβικη…. Αποβάλλοντας την εμμονή σλαβοποίησης των πάντων η οποία τις περισσότερες φορές είναι πρωτοφανής όσο και παντελώς αίολη και ορφανή ετυμολόγησης, θα προσπαθήσουμε να "φωτίσουμε" την πραγματική εκδοχή.. Λόγγος . Έχει γραφτεί ότι είναι σλαβογενής, ενώ στην ελληνική ο λόγγος λέγεται και λόχμη και υπάρχει ίσως ως δάνειο και έχει πρωτοεμφανιστεί σαν λέξη, στο Βυζάντιο. Στην Θεσπρωτία έχει την ίδια ακριβώς σημασία που δίνεται και στο βικιλεξικό: Το σημείο ή η περιοχή του βουνού η οποία έχει πυκνή βλάστηση από θαμνώδη φυτά όπως πουρνάρια, κουμαριές κ.ά. Η πυκνότητα της βλάστησης  είναι τόσο μεγάλη που είναι (ενδεχομένως) αδύνατη η διέλευση μεσα από αυτήν την περιοχή. Έχει γραφτεί και σαν «Λευκαδίτικο ιδίωμα» το οποίο συμφωνεί όμως και με αυτό της Θεσπρωτίας. Το πρώτο συνθετικό της λέξης ζάλογγο, είναι κάποια σλαβογενής η οποία πουθενά δεν μπορεί να αποτελέσει συνθετικό λέξης, ίσως ούτε καν σλάβικη λέξη, η λέξη ζάλ.

Μποτσαραίοι- Τζαβελλαίοι Από την Δράγανη στο Σούλι       Του Σωτήρη Λ. Δημητρίου Σούλι! Ταυτόσημο με την  ελευθερία, το ασυμβίβαστο, την παλικαριά, το αξιόμαχο, την μέγιστη συμβολή στον αγώνα της «μεγάλης πατρίδας», τις θυσίες, την αλήθεια του ανθρώπου την υπακοή και τον σεβασμό στους γέροντες. Πολλά γράφτηκαν για την ετυμολόγηση ή και την αιτία που ονομάστηκε έτσι το «Σούλι». Για χρόνια διάφορες ετυμολογήσεις ή και φήμες, αναζητούν μαρτυρίες. Η πολύχρονη μελέτη του τόπου, του έθους και ήθους αλλά και των  υπαρχόντων τοπωνυμίων στο Σούλι, με οδήγησε στην γνώση, ότι ποτέ δεν θα χρησιμοποιούσαν τοπωνύμιο με ετυμολόγηση ιδεολογικοπολιτικής ή πατριωτικής εκδοχής. Δεν υπάρχει ως σήμερα, σε κανέναν τόπο της πατρίδας μας, αυτού του είδους ονομασία, τουλάχιστον ως τον περασμένο αιώνα. Εκεί με οδηγεί η γνώση της νοοτροπίας, των συνηθειών αλλά και της αρβανίτικης διαλέκτου που χρησιμοποιούσαν οι Σουλιώτες στην Θεσπρωτία. Μετά την αποτυχημένη επανάσταση και τον μαρτυρικό θάνατο του Διον

  Αναδάσωση μόνο με βελανιδιές Από αρχαιοτάτων χρόνων η βελανιδιά αποτελούσε βασικό δέντρο των δασών μας και της ξυλείας μας, το κέλυφος του βελανιδιού, βασική ύλη χρωμάτων και το βελανίδι βασική τροφή της πανίδας μας, ακόμη και των ανθρώπων.   Η μεγαλύτερη ανοησία στην αναδάσωση είναι ότι,   όπως σε όλα τα θέματα στην Ελλάδα υπάρχει η ανεγκέφαλη ξενομανία! Δεν θα γίνουμε ποτέ Ελβετία ή Αυστρία και δεν πρέπει να γίνουμε! Έχουμε την δική μας χλωρίδα και την δική μας πανίδα! Άλλη γεωμορφία και άλλες κλιματολογικές συνθήκες! Το ξύλο της   είναι «ο βασιλιάς της ξυλείας». Έχει την υψηλότερη αντοχή και από αυτό κυρίως κατασκευαζόταν τα καράβια αλλά και τα ξύλινα μέρη των σπιτιών και πολλά άλλα! Του Σωτήρη Λ. Δημητρίου Είναι βραδυφλεγές δέντρο, ενώ κρατάει πολύ περισσότερο το νερό και επιβραδύνει την πτώση του στην γη, λόγω της φυλλωσιάς του. Οι ρίζες της βελανιδιάς πάνε βαθιά αλλά έχει και πολλές επιφανειακές ρίζες οι οποίες κρατάνε το χώμα από την διάβρωση. Ο καρπός της,   το

ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ   , ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΚΑΙ  ΠΑΡΓΑΣ Από Αλβανοτσιάμηδες μόνους ή σε συνεργασία με τους κατακτητές 1940-1945                                   Έλληνες άμαχοι ήσαν τα θύματα εθνικής εκκαθάρισης! Θύματα Αλβανικής θηριωδίας καταφυγόντα εις σπήλαια της Ηπείρου . Victimes de la ferosité albanaise enfuies dans les grottes d'Épire          Γράφει ο   Σωτήρης Λ. Δημητρίου   Είχε ήδη ξεκινήσει ο πόλεμος του 1940 και είχαν ενημερωθεί τα χωριά της Θεσπρωτίας, στα οποία γειτόνευαν με μουσουλμάνους Τσιάμηδες ή συνυπήρχαν μαζί τους, να φύγουν από τα χωριά τους και να πάνε ως πρόσφυγες στην Αιτωλοακαρνανία, από τον φόβο εγκλημάτων εις βάρος τους από τους «Τσιάμηδες». Πολλοί κάτοικοι των  χωριών της Θεσπρωτίας  βρέθηκαν οδοιπόροι με τις οικογένειες προς την προσφυγιά με ελάχιστα εφόδια, κυρίως στρωσίδια  στην πλάτη τους οι μεγάλοι για να κοιμούνται ή να ξεκουράζονται στον δρόμο. Αυτή είναι μία μεγάλη περιπέτεια, που το οδοιπορικό της τερμάτισε στα χωριά γύρω και πριν το Αγρίν