Πέννα

Το Σούλι ως έννοια πνευματική.   Οι Σουλιώτες άνεμος της ελευθερίας, μια καταιγίδα που ξεκίνησε από κάποια θεσπρωτικά βουνά και φούντωσε, πριν τους προλάβουν τα γεγονότα και η οργάνωση των Φιλικών   και των Οργανώσεων.           Αυτοδημιουργούσαν στην διοίκηση, όντας «πατριαρχικές φαμίλιες», υπάκουαν στους γεροντότερους, ήταν υπερήφανοι, σεβόντουσαν όποιους έπρεπε, και απαιτούσαν σεβασμό. Ανέβηκαν εκεί πάνω διότι δεν ήθελαν πόλεμο. Ήθελαν ησυχία και ανάπαυλα από πολέμους και ειρήνη… (μπαρίς) για αυτό και ήταν πάντοτε έτοιμοι για τον πόλεμο. Πολύ μελάνη έπεσε επάνω σε χαρτιά για να περιγράψουν τον τρόπο ζωής και επιβίωσης, της παλικαριάς, της μαχητικότητας τους  και του αξιόμαχου, της μπέσας και της λεβεντιάς. Συκοφαντήθηκαν για προδοσία, ακόμη και λοιδορήθηκαν, από καλαμαράδες σύγχρονούς τους ακόμη και σύγχρονούς μας.           Μπεσαλήδες και ειλικρινείς πλην αγράμματοι καθώς ήσαν, ξεγελιόντουσαν εύκολα, από εχθρούς και «φίλους».   Καλαμαράδες πηγαινοέρχονταν από την

«Χορεύοντας με Νεράιδες»:  Το βιβλίο του Σωτήρη Λ. Δημητρίου “…Περπάτησε μέσα στην νύχτα μονάχος κι αν μέσα στην μοναξιά δεν ακούς τίποτα, παρά μόνο το θρόισμα των φύλλων σταμάτα. Το απαλό αεράκι της νύχτας, ίσως σου ψιθυρίσει κάτι στ΄ αυτί. Ίσως να είναι κάτι από έναν άλλο κόσμο. Από έναν κόσμο που αισθανόμαστε ή έστω που φανταζόμαστε αλλά δεν βλέπουμε. Μα, μη γυρίσεις το κεφάλι, πίσω στο σκοτάδι να δεις. Μη προσπαθείς να σπάσεις τον αόρατο τοίχο που σε ενώνει ή σε χωρίζει από αυτά που βλέπεις ή που δεν βλέπεις γύρω σου αλλά που ίσως και να τα φαντάζεσαι. Μπορεί τρυφερά λόγια κι ερωτικά να έρχονται στ΄ αυτιά σου με τον αέρα, με το χάδι και των φύλλων το θρόισμα…”  Αφηγήσεις, θρύλοι και παραδόσεις από τον παραφυσικό κόσμο.  Μετά το ιστορικό βιβλίο-αφήγημα σε μορφή μυθιστορήματος, που πήρε θετικές κριτικές από όλη την Ελλάδα και ιδιαίτερα από τον κόσμο του βιβλίου, ήρθε το δεύτερο που η βάση του είναι η παράδοση και η λαογραφία.  Ο Σωτήρης Δημητρίου είναι βραβευμένος από τη

Η μάχη του Πέτα κατέληξε σε καταστροφή   Γράφει ο Σωτήρης Λ. Δημητρίου  Επιστολή του Μάρκο Μπότσαρη «Κιρ γιοργι Ειξέρις οπού έχω καλαμπαλικι πολεί και να μού δήνις την κάθε ειμερα από τέσερες μποτίλες κρασει και μισι οκα ριζι και μενο                                                                  Αδερφόσου Μάρκο Μπότσαρις 1822 Ιουλίου 2              Πέτα »                  Πρόκειται για συνθηματικές λέξεις. Κρασί = Βαρέλια μπαρούτι, Ρύζι = καντάρι βόλια. Λένε ότι η επιστολή απευθυνόταν στο Γ. Τουρτούρη στη Ζάκυνθο.       Οι θέσεις μάχης                                                                                       Οι Οθωμανοί είχαν συγκεντρώσει σταδιακά στην Άρτα  από ολόκληρη την Ήπειρο ισχυρές δυνάμεις πεζικού και ιππικού κυρίως Τουρκαλβανών, οι οποίες υπολογίζονταν σε 7.000-8.000 υπό τους Ισμαήλ πασά Πλιάσα και Μεχμέτ Ρεσίτ πασά (Κιουταχή).  Τη νύχτα της 3ης προς 4η Ιουλίου, τουρκικός στρατός από 8.000 άνδρες βγήκε από την Άρτα με αρχηγούς τους πασάδες

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΣΠΛΑΝΤΖΑΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ (Αμμουδιά) Γ Ήπειρος 1822 Του Σωτήρη Λ. Δημητρίου Οι Σουλιώτες πολεμούσαν τον εχθρό και το μόνο που ήθελαν, ήταν η βοήθεια από την ελευθερωμένη Ελλάδα.  Όσες προτάσεις έκαναν οι Τούρκοι για συμφωνία, όλες απορρίφτηκαν. Βιαζόταν οι Τούρκοι να πάρουν τα ασκέρια τους από το Σούλι και την Ήπειρο να τα πάνε στην παρακάτω Δυτική Ελλάδα. Αποφασίστηκε από τους Τούρκους, εκστρατεία στην Ήπειρο από την Άρτα και από το Φανάρι Πρεβέζης, δηλ. από την Σπλάντζα (Αμμουδιά) , όπου θα έρχονταν στρατός και εφόδια με καράβια. Ο Μαυροκορδάτος φιλοδοξούσε να αποκομίσει πολεμικές δάφνες ίσες με των καπεταναίων για να ανεβάσει το κύρος του, που τόσο χρειαζόταν όντας πρόεδρος του εκτελεστικού (πρωθυπουργός). Ο Μαυροκορδάτος ήταν γενικότερα αντιπαθής αλλά ήταν ιδιαίτερα στους Ρουμελιώτες και μιας και είχε μαζί του και τον Μάρκο Μπότσαρη, δεν χώνευαν τώρα και τον Μάρκο και δεν χώνευαν ούτε τους Σουλιώτες. Είχαν δε και στενό τοπικιστικό πνεύμα που ζημίωνε πολύ. Γ

ΜΑΡΚΟΣ – ΜΠΟΤΣΑΡΗΣ   ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ.   Η τελευταία μάχη και ο θάνατος   του Σουλιώτη ήρωα στο Κεφαλόβρυσο Ευρυτανίας.   (1790 – 1823) [8 προς 9 Αυγούστου το βράδυ] Γράφει ο Σωτήρης Δημητρίου «Μάνα δε γέννησε στην Ελλάδα δεύτερο Μάρκο... Ούτε είδα, ούτε θα ιδώ τέτοιον πολεμάρχη». Είπε ο Γεώργιος Καραϊσκάκης για τον Μάρκο Μπότσαρη. Μεταξύ τους οι   Σουλιώτες μπορεί να μάλωναν, θύμωναν, τρώγονταν πολλές φορές, μα ήταν σαν να μάλωναν στην ίδια την φαμίλια, στο ίδιο σπίτι. Κι όμως ο αγώνας ήταν αγώνας. Πάλεψαν για την λευτεριά και απόσπασαν τον θαυμασμό όλης της χώρας. -          «Πού πας ορέ Μάρκο; με τούτους πας να πολεμήσεις; Εκείνοι είναι μεγάλο ασκέρι». Λέει ο Καραϊσκάκης. -            «Αν σε ρωτήσουν πού πάω, να τους πεις, ότι ο Μάρκος πάει για να σκοτωθεί». Απαντάει φεύγοντας ο Σουλιώτης ήρωας. Και πήγε… Από την πλευρά των Τούρκων, δύο ασκέρια υπό τους Μουσταή Πασά της Σκόνδρας με 12.000 Αλβανούς και 3.000 Μιρντίτες (Αλβανοί βουνίσιοι ρωμαιοκαθολικο