Πέννα

ΣΕΛΤΣΟ : Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΘΥΣΙΑ ΤΩΝ ΣΟΥΛΙΩΤΩΝ 21 Απρίλη 1804 Ημερομηνία μνήμης και της θυσίας στο Σέλτσο ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ Σέλτσο           Η ιστορία της πατρίδα μας είναι γεμάτη από θυσίες για την ελευθερία και την αυτοδιάθεση. Λαός που ήθελε πάντα την ειρήνη και την δημιουργία, από αρχαιοτάτων χρόνων. Και πάντα δημιουργούσε, Τέχνες, Γράμματα, Πολιτισμό. Όλα τα παραπάνω όμως ήταν το δέλεαρ, άλλων λαών για την αρπαγή. Το καθήκον της προάσπισης της πατρίδας, έφερνε τους Έλληνες ενωμένους και έτοιμους για τον «υπέρ πάντων αγώνα». Σωτήρης Λ. Δημητρίου Σήμερα το να είμαστε Έλληνες πρέπει να το αποδεικνύουμε με την στάση ζωής κάθε μέρα και   όχι ξαπλωμένοι στις δάφνες να επαναπαυόμαστε επάνω στις θυσίες των προγόνων μας. Και διαχρονικά, οι κάθε λογής   εξουσίες, να μην οδηγούν την πατρίδα σε επικίνδυνες ατραπούς και τους Έλληνες, στην εξαθλίωση και   στην στέρηση των αξιών τους. Για χιλιάδες χρόνια η πατρίδα μας δεν θεώρησε δεδομένη την ελευθερία, αλλά διαρκώς έγραφε ιστορία

Ηγουμενίτσα - Αθήνα Χρονογράφημα           Πρωινό δρομολόγιο ΚΤΕΛ Ηγουμενίτσας, λεωφορείο  για την πρωτεύουσα και ανοιχτές οι πόρτες  του χώρου αποσκευών του λεωφορείου, για να φιλοξενήσουν βαλίτσες, τσάντες και κιβώτια των επιβατών.           Συνήθως μπαίνοντας μέσα σε λεωφορείο ο επιβάτης, εύχεται, ο διπλανός συνεπιβάτης του να είναι του αντιθέτου φύλου και εμφανίσιμος, πλην όχι μεγάλης ηλικίας. Αν ατυχήσει σε αυτό,  θα το ξεπερνούσε κάπως ανάλαφρα αν η θέση του είναι από παράθυρο μεριά. Όχι απαραίτητα για να απολαύσει το οπτικό χάρμα της διαδρομής, βλέποντας εικόνες της φύσης που μας χάρισε το σύμπαν, ούτε την σκόρπια έμπνευση της παρέμβασης του ανθρώπου  στο περιβάλλον, αλλά για να γύρει το κεφάλι του και να νυστάξει τα μάτια του!   Μεγάλη η διαδρομή και η ταλαιπωρία, ως να βγεις από τα «όρια ευθύνης» του νομού για να φτάσεις στην Αθήνα, διαπερνώντας τα μισά χωριά της Θεσπρωτίας, δίκην «άγονης γραμμής» όπου παλαιότερα υπήρχε ειδικό δρομολόγιο. Προφανώς γίνονται πολλα

Μύθος και   παραμύθι Ως γνωστό ο μύθος δεν είναι παραμύθι. Ο μύθος αποτελούσε τη μορφή «ιστορίας», σε μορφή παράδοσης, για τις προϊστορικές κοινωνίες.. Το παραμύθι είναι κάτι «παρά του μύθου», κάτι που θέλει να «μοιάσει» στο μύθο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι μύθος. Το παραμύθι είναι μία φανταστική ιστορία η οποία μπορεί να εμπνεύστηκε από ένα πραγματικό γεγονός, αλλά όλα τα άλλα είναι φανταστικά. Στο παραμύθι δεν προσδιορίζεται χρονικά ή τοπικά, παρά μόνο είναι μία φανταστική αφήγηση. Ο μύθος είναι μία πραγματική ιστορία, η οποία αλλοιώθηκε κατά τη μετάδοσή της, μέσω της ανθρώπινης φαντασίας. Η φαντασία στο μύθο πολλές φορές χρησιμοποιείται για να καλύψει την ανάγκη του αφηγητή να μεταφέρει πληροφορίες τις οποίες άκουσε, αλλά δε κατανόησε.   Γι’ αυτό ο αφηγητής, κατά την εξιστόρηση, φροντίζει να μεταφέρει τα γεγονότα με πιο απλοϊκό   τρόπο προς την αντίληψή του και τη λαογραφία της κοινωνίας όπου   ζει. Αυτό γίνεται μηχανικά, ίσως ασυναίσθητα. Ο ακροατής, που π