Πέννα

    Ο Οδυσσέας στην Θεσπρωτία και ο θάνατός του Η Τηλεγόνεια (ή Τηλεγονία), συνεχίζει τον μύθο από εκεί που τελειώνει η Οδύσσεια. Η Οδύσσεια τελειώνει με τη θεά Αθηνά να καταφέρνει να σταματήσει τη μάχη που ξέσπασε ανάμεσα στους συγγενείς των νεκρών μνηστήρων και τον Οδυσσέα. Τί έγινε όμως μετά, πως έζησε και πως πέθανε ο Οδυσσέας;   Του Σωτήρη Λ. Δημητρίου Προσπάθησε να ξαναφτιάξει τη ζωή του όμως η σχέση του με την Πηνελόπη αλλά δεν εξελίχθηκε καλά. Άρχισαν οι τσακωμοί καθώς η Πηνελόπη,   ακούγοντας τον Οδυσσέα να τις ιστορεί τα κατορθώματα και τις περιπέτειες της, ζήλεψε την Καλυψώ, στο νησί της οποίας ο Οδυσσέας είχε περάσει επτά χρόνια. Η ίδια τον περίμενε υπομονετικά και δεν υπέκυπτε στους μνηστήρες, ενώ αυτός έπεφτε από την αγκαλιά της Κίρκης, στην αγκαλιά της Καλυψούς.   Ο πατέρας του, ο Λαέρτης, ύστερα από ένα χρόνο πέθανε. Ο γιός του, ο Τηλέμαχος, έφυγε με κάποια φοινικικά πλοία που είχαν πιάσει λιμάνι στην Ιθάκη.

  Θεσπρωτία Θεσ(η) πρώτων – Θεσπρωτών   Οι κάτοικοι ονομάστηκαν «Θεσπρωτικόν έθνος» ή «Θεσπρωτικών φύλα» . Θεσπρωτία. Σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς οι Θεσπρωτοί είναι απόγονοι των Πελασγών ή του Δευκαλίωνα και της Πύρρας απ΄ τους οποίους γεννήθηκε ο Έλλην, ο γενάρχης των Ελλήνων. Από τη Θεσπρωτία   (θέση πρώτων), οι Έλληνες μετοίκησαν στη Θεσσαλλία (θέση άλλη ή θέση άλλων, Θεσσαλών), στη Φθία και στην υπόλοιπη Ελλάδα.   Στα κείμενα των αρχαίων συγγραφέων η ιστορική αλήθεια καλύπτεται από τον μύθο, ωστόσο ίσως είναι αλήθεια ότι η Θεσπρωτία είναι η κοιτίδα του Ελληνισμού. Άλλωστε μία από τις σπουδαιότερες προϊστορικές πολιτείες της ήταν η Έλλα. Η Θεσπρωτία στα αρχαία χρόνια επεκτεινόταν ως και την Εφύρα και τη Δωδώνη. Η Δωδώνη των Θεσπρωτών Στις αρχές του 4 π.Χ. αι. οι Μολοσσοί προσαρτούν τη Δωδώνη, την Κασσωπαία και γενικά ολόκληρη την ανατολική Θεσπρωτία, περιορίζοντας την εδαφική επικράτεια των Θεσπρωτών, οι οποίοι αν και επεκτάθηκαν στην Νότια Κεστρίνη, δεν ε

  Με οδηγό το εικοσιένα               Ανεβαίνω νοητά, ψηλά στις άγριες και όμορφες κορυφές του Σουλίου, της Μάνης και των Σφακιών, γεμίζει καθάριο οξυγόνο κάθε μου κύτταρο και κατεβαίνει μετά ο λογισμός μου στο λεύτερο πάφλασμα του κύματος της Ύδρας, των Σπετσών και των Ψαρών και γεμίζω τα πνευμόνια λεύτερο αέρα, από εκείνον που γέμιζε τα πανιά της πατρίδας στο μεγάλο της Ελλάδας ταξίδι από την αρχαιότητα. Και ύστερα στον Μοριά, στην Τριπολιτσά βλέπω να γυαλίζει το σπαθί του Κολοκοτρώνη προτού ο ήχος του ατσαλιού βουλιάξει σε εχθρικές σάρκες και όταν ακούω την τραχιά φωνή του: «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» ,   φεύγω ήσυχος. Σε καλά χέρια η επανάσταση για λευτεριά σκέφτομαι!      Σωτήρης Λ. Δημητρίου      Περνάω το «αυλάκι» και ακούω στο Μεσολόγγι τις μπάλες των κανονιών, βλέπω την φωτιά του Καψάλη και ακούω τους θρήνους της εξόδου, βέβαιος ότι μετά την θυσία, σε λεύτερο Μεσολόγγι θα γυρίσει ο νους και η καρδιά μου. Και εκεί, ανάμεσα Ήπειρο και Βάλτο, Ξηρόμερο να

Μουσουλμάνοι «Τσιάμηδες» Η ιστορία των “τσιάμηδων” και η συμπόρευσή τους με τους φασίστες της Ιταλίας αλλά και τους Ναζί στην συνέχεια. Σωτήρης Λ. Δημητρίου Ένα τετελεσμένο «θέμα» δυστυχώς πρέπει συνεχώς να απαντάται. Ένα «αγκάθι» σε σχέσεις γειτόνων, από κάποιους ακραίους και δυστυχώς αμετανόητους απογόνους εγκληματιών πολέμου, βάσει αποφάσεων στρατοδικείων. Διότι δεν θέλουν κάποτε να μάθουν ότι,  ιστορία δεν είναι αυτό που νομίζουμε, ούτε αυτό που θα θέλαμε, αλλά τα γεγονότα.   Σ’ ένα υπόμνημα που απηύθυναν στον Πρόεδρο του Υπουργικού Συμβουλίου της Ελλάδος την  18-2-1926 (υπ’ αριθ. πρωτ. 2874/2) , οι «Τσιάμηδες» έγραψαν χαρακτηριστικά: «Είμεθα …Αλβανοί την φωνήν και το γένος, μουσουλμάνοι το θρήσκευμα, αλλά πολίται Έλληνες από του ευτυχούς γεγονότος του 1912-13». Το ελληνικό κράτος τότε, στους διαχρονικά υποτακτικούς και συμμάχους των Τούρκων, έδωσε μια μεγάλη ευκαιρία! Μετά την απελευθέρωση του 1912-13 οι μουσουλμανοτσιάμηδες, οι απόγονοι των παλαιών εξωμοτών, που τό