Πέννα

  Με οδηγό το εικοσιένα               Ανεβαίνω νοητά, ψηλά στις άγριες και όμορφες κορυφές του Σουλίου, της Μάνης και των Σφακιών, γεμίζει καθάριο οξυγόνο κάθε μου κύτταρο και κατεβαίνει μετά ο λογισμός μου στο λεύτερο πάφλασμα του κύματος της Ύδρας, των Σπετσών και των Ψαρών και γεμίζω τα πνευμόνια λεύτερο αέρα, από εκείνον που γέμιζε τα πανιά της πατρίδας στο μεγάλο της Ελλάδας ταξίδι από την αρχαιότητα. Και ύστερα στον Μοριά, στην Τριπολιτσά βλέπω να γυαλίζει το σπαθί του Κολοκοτρώνη προτού ο ήχος του ατσαλιού βουλιάξει σε εχθρικές σάρκες και όταν ακούω την τραχιά φωνή του: «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» ,   φεύγω ήσυχος. Σε καλά χέρια η επανάσταση για λευτεριά σκέφτομαι!      Σωτήρης Λ. Δημητρίου      Περνάω το «αυλάκι» και ακούω στο Μεσολόγγι τις μπάλες των κανονιών, βλέπω την φωτιά του Καψάλη και ακούω τους θρήνους της εξόδου, βέβαιος ότι μετά την θυσία, σε λεύτερο Μεσολόγγι θα γυρίσει ο νους και η καρδιά μου. Και εκεί, ανάμεσα Ήπειρο και Βάλτο, Ξηρόμερο να

Μουσουλμάνοι «Τσιάμηδες» Η ιστορία των “τσιάμηδων” και η συμπόρευσή τους με τους φασίστες της Ιταλίας αλλά και τους Ναζί στην συνέχεια. Σωτήρης Λ. Δημητρίου Ένα τετελεσμένο «θέμα» δυστυχώς πρέπει συνεχώς να απαντάται. Ένα «αγκάθι» σε σχέσεις γειτόνων, από κάποιους ακραίους και δυστυχώς αμετανόητους απογόνους εγκληματιών πολέμου, βάσει αποφάσεων στρατοδικείων. Διότι δεν θέλουν κάποτε να μάθουν ότι,  ιστορία δεν είναι αυτό που νομίζουμε, ούτε αυτό που θα θέλαμε, αλλά τα γεγονότα.   Σ’ ένα υπόμνημα που απηύθυναν στον Πρόεδρο του Υπουργικού Συμβουλίου της Ελλάδος την  18-2-1926 (υπ’ αριθ. πρωτ. 2874/2) , οι «Τσιάμηδες» έγραψαν χαρακτηριστικά: «Είμεθα …Αλβανοί την φωνήν και το γένος, μουσουλμάνοι το θρήσκευμα, αλλά πολίται Έλληνες από του ευτυχούς γεγονότος του 1912-13». Το ελληνικό κράτος τότε, στους διαχρονικά υποτακτικούς και συμμάχους των Τούρκων, έδωσε μια μεγάλη ευκαιρία! Μετά την απελευθέρωση του 1912-13 οι μουσουλμανοτσιάμηδες, οι απόγονοι των παλαιών εξωμοτών, που τό

  ΘΕΣΠΡΩΤΙΑ: Μια ωραία δημιουργία του Σωτήρη Λ. Δημητρίου... Πραγματικά είναι μια ωραία δημιουργία το βίντεο με τίτλο «Δίον Δωδώνη Δελφοί», με άμετρους στίχους του Θεσπρωτού Σωτήρη Λ. Δημητρίου, που απαγγέλει η Άρτεμις Αγαθοπούλου, ενώ η ταιριαστή μουσική είναι του Κώστα Παναγιώτου και η επιμέλεια του Δημήτρη Τσιαρδάκα.   Εικόνες, νοήματα και μηνύματα καλά συνταιριασμένα σε συνταιριασμένα και με  από την αρχαία Ελλάδα, πάντα διαχρονικά, που μπορούν να αποτελέσουν αφορμή προβληματισμού για το σήμερα.  Ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός, ο οποίος λάμπει και ακτινοβολεί μέσα στους στίχους του Σωτήρη Δημητρίου, που αποτελούν ψυχικό του  απαύγασμα και όχι επιφανειακή θεώρηση, είναι πηγή έμπνευσης για κάθε εποχή και για κάθε άνθρωπο. Και έχει μορφολογικές  αρετές και μια αρμονία το έργο, που δείχνουν ταλέντο, πρωτοτυπία και βαρύτητα.  Ο Σωτήρης Δημητρίου όχι μόνο εκτιμά το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, αλλά και το χαίρεται ως επίτευγμα των Ελλήνων με παγκόσμια διάσταση.   ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔ

  Ιδιαίτερη δημιουργία από τον Σωτήρη Λ. Δημητρίου Άμετροι  στίχοι του Σωτήρη Λ. Δημητρίου, εμπνευσμένοι από την αρχαία Ελλάδα, σε απαγγελία-αφήγηση από την πολυτάλαντη καλλιτέχνιδα Άρτεμη  Αγαθοπούλου, σκηνογράφο, ζωγράφο, ηθοποιό, ποιήτρια. Είναι δε γνωστή η προσπάθεια της στον θίασο με τον σκηνοθέτη, ηθοποιό Θωμά Λιόλιο, ως στυλοβάτη και θεμελιωτή του θεατρικού γίγνεσθαι στον τόπο μας. Τώρα δε με δική τους θεατρική στέγη στην Ηγουμενίτσα και στο θεατρικό εργαστήρι «Φάος». Πλαισιώνεται δε η αφήγηση, από την μουσική του ταλαντούχου μουσικού και δημιουργού Κώστα Παναγιώτου. Η προσπάθεια ξεκίνησε σε μία ιδέα που συζητήθηκε από τον Σωτήρη Δημητρίου και τον μουσικό Δημήτρη Τσιαρδάκα και προχώρησε ο πρώτος να την εκφράσει με στίχους. Έτσι προτάθηκε στην φίλη του Αρτέμιδα να απαγγείλει τους άμετρους αυτούς στίχους, οι οποίοι μέσω του Δημήτρη Τσιαρδάκα έγινε μια όμορφη μουσική από τον Κώστα Παναγιώτου, η οποία μουσική πλαισίωσε την απαγγελία.   Έτσι πρόκυψε με τίτλο: «Δίον Δωδώνη

  Σουλιώτες - Αρβανίτες,   εποικίσαντες στην Κέρκυρα. Της Bandiera tου Αη Μαθιά Η ιστορία της ανθρωπότητας, είναι ουσιαστικά ιστορία πληθυσμιακών μεταναστεύσεων. Όλοι μας είμαστε απόγονοι, κάποιων κάποτε μεταναστών. Όλες οι πόλεις και οι οικισμοί δημιουργήθηκαν από κάποιους που είτε μεμονωμένα, είτε μαζικά και οργανωμένα έφυγαν από τα χώματα τους, και έκτισαν νέους οικισμούς σε νέα χώματα και νέες πατρίδες. Η ανθρώπινη περιέργεια, αλλά και η πείνα, η δυστυχία, οι άσχημες συνθήκες διαβίωσης και εργασίας, οι λιμοί, η καταπίεση, αλλά κυρίως οι συνεχείς πολεμικές αναμετρήσεις ήταν οι κυριότερες αιτίες που ανάγκαζαν τους μακρινούς μας προγόνους  “να πάρουν των οματιών τους” . Ιδιαίτερα κατά τα χρόνια του Μεσαίωνα, όπου οι πολεμικές συρράξεις έγιναν πιο έντονες και φονικές, μεγάλες μάζες πληθυσμών, πολλές φορές και ολόκληρες εθνοτικές ομάδες, μετανάστευαν. Η ιστορία του Βαλκανικού λεγόμενου χώρου είναι πλούσια, σε τέτοιου είδους μεταναστεύσεις. Μια από τις μεγαλύτερες μεταναστεύσεις τω

  Ηγουμενίτσα, στα Πλατάνια εντός πόλης! Γράφει ο Σωτήρης Λ. Δημητρίου Για να έχουμε πλήρη ιστορική εικόνα ανεπανόρθωτης ζημιάς κατά της Ηγουμενίτσας, που έγινε στα Πλατάνια. Μιας παραλίας της οποίας το μόνο που της έλειπε, ήταν το ενδιαφέρον για να καθαριστεί, οργανωμένα και αποτελεσματικά. Μετά απλά μια συντήρηση χρειαζόταν με βάση την καθαριότητα, όπως κάθε γωνιά μιας πόλης… Το κόψιμο των πλατανιών   Την 10ετία του 1980, μεγαλώνοντας η πόλη, επεκτάθηκαν τα καταστήματα εστίασης και αναψυχής προς την «ανεκμετάλλευτη» ακόμη παραλία, στα Πλατάνια. Με ταχύτατους ρυθμούς ξεφύτρωναν κτίρια τα οποία το ισόγειό τους είχαν απαραιτήτως στο ισόγειο καταστήματα «προς ενοικίαση» και τα οποία γινόταν ανάρπαστα. Όσο η ομορφιά και η δροσιά των πλατανιών (το Καλοκαίρι) προσέλκυε κόσμο, τόσο η απληστία μεγάλωνε και πύκνωναν τα διάφορα καταστήματα. Η απληστία απαιτούσε περισσότερα τραπέζια από ότι μπορούσε ο χώρος να φιλοξενήσει. Γέμισε με ταχύτατους ρυθμούς από καφετέριες, κλάμπς, ταβέρνες κλπ