Πέννα

  Ο Κωνσταντίνος   Κανάρης πυρπολεί την τούρκικη ναυαρχίδα. Εκδικητής για την καταστροφή της Χίου      Ο ελληνικός στόλος ήταν πολύ μικρότερος από τον οθωμανικό και δεν μπορούσε να τον αντιμετωπίσει σε μάχη. Γι’ αυτό το λόγο πάρ­θηκε η απόφαση από τους Έλληνες να εκδικηθούν την καταστροφή της Χίου με πυρπολικά. Ο Κωνσταντίνος Κανάρης από τα Ψαρά και ο Γιώργης Πιπίνος από την Ύδρα κατόρθωσαν με τα πυρπολικά τους να μπουν μέσα στο λιμάνι της Χίου, τη νύχτα της 6ης Ιουνίου (1822), όταν οι Τούρκοι γιόρταζαν το Μπαϊράμ και συ­μποσίαζαν στα πλοία τους. Ο ναύαρχος Καρά Αλής είχε καλέσει στη ναυαρχίδα τους αξιωματικούς του στόλου για ολονύχτιο γλέντι. “Η πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας από τον Κανάρη” του Νικηφόρου Λύτρα Ο Κανάρης κατόρθωσε να γαντζώσει το πυρπολικό του στη ναυαρχίδα και να του βάλει φωτιά. Ο Πιπίνος το κόλλησε στην υποναυαρχίδα, αλλά δεν το γάντζωσε καλά, αυτό ξεκόλλησε και παρασυρμένο από τον αέρα κάηκε χωρίς να κάνει ζημιά. Όμως το πυρπολικό του Κανάρη μετέδωσε τη φω

  Καταστροφή και Σφαγή της Χίου Αναφερόμαστε στη σφαγή δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων στη Χίο από τους Τούρκους ως αντίποινα για την κήρυξη της επανάστασης στο νησί από τον Σάμιο Λυκούργο Λογοθέτη. 7000 ενισχύσεις, συν οι Τούρκοι του νησιού Απώλειες: 20.000-25.000 νεκροί Ελληνες, 45.000 πουλήθηκαν ως σκλάβοι από τους τουρκομογγόλους πλιατσικολόγους και τους εβραίους δουλέμπορους. Η Σφαγή της Χίου (γαλλ. des massacres de Scio)  του Γάλλου ζωγράφου  Ευγένιου Ντελακρουά,  1824 Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι Την 20η Απριλίου η σφαγή διαρκούσε ακόμη. Είχε προηγηθεί ο ξεσηκωμός του νησιού στις 11 Μαρτίου 1822, με την απόβαση εκστρατευτικού σώματος Σαμιωτών. Οι Τούρκοι (ντόπιοι και άλλοι που είχαν έλθει από την Ασία) κλείστηκαν έφθασε ο τούρκικος στόλος ο οποίος έλυσε την πολιορκία και άρχισε τη σφαγή του ελληνικού πληθυσμού με τη συμμετοχή και ατάκτων μουσουλμάνων που κατέφθαναν από τις ακτές της Μ. Ασίας με κάθε είδους πλεούμενο. [Σιμόπουλος Κυριά­κος, «Πώς είδαν οι ξένοι την Ελλάδα του ‘21»

  ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ 1821-2021 Ο Ι. Καποδίστριας φύσει ανήσυχος, δραστήριος, οραματιστής μιας ελεύθερης πατρίδας, οργανωτικός, διορατικός και πανέξυπνος, είχε ως στόχο την πλήρη απελευθέρωσή της Ελλάδας και την οργάνωση ενός σύγχρονου κράτους. Του Σωτήρη Λ. Δημητρίου Διακριτικά, «σνόμπαρε» μεγαλύτερα αξιώματα στην Ρωσία μόνο και μόνο για να μπορεί από Ευρωπαϊκές χώρες να έχει μεγαλύτερη συνεισφορά στα Ελληνικά θέματα. Όπως τότε που κατάφερε να μεταπείσει τον Τσάρο, να μετατεθεί στην Ρωσική Πρεσβεία της Βιέννης, σε κατώτερη των προσόντων του θέση. Δεν ήθελε η πατρίδα, από εκεί που καταδυναστευόταν από τους Τούρκους και τους δικούς τους μπέηδες, μουσουλμάνους ή χριστιανούς, να συνεχίσει να καταδυναστεύεται από τους κοτζαμπάσηδες και άλλους Έλληνες αξιωματούχους όντας ελεύθερη. Για αυτό δεν μπορούσε να εμπιστεύεται τους πάντες στο για πρώτη φορά στην ιστορία του ενιαίο νεοσύστατο ελληνικό κράτος, στο οποίο είχε κλήθηκε ως πρώτος κυβερνήτης. Ήθελε να συνεχίσει και να περατώσει

  Ιστορικές επιφυλλίδες ΗΠΕΙΡΟΣΟΥΛΙΩΤΕΣ ΣΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ (1823-1845) εποίκηση στο Βραχώρι, Ναύπακτο και Ξηρόμερο   Ως γνωστόν κατά την επανάσταση του ΄21, αλλά κυρίως μετά το 1828 παρουσιάζονται μετακινήσεις  άμαχων ελληνικών πληθυσμών από διάφορες περιοχές όπως:  Θρακομακεδόνες, Ηπειρώτες, Θεσσαλοί, Κρήτες, Βλάχοι, Σαρακατσάνοι, Καραγκούνηδες, μικροί πληθυσμοί από  Σέρβους– Βούλγαρους κ.λπ,   με  τελικό προορισμό την ενδοχώρα της Ρούμελης, τις Κυκλάδες, αλλά και την Πελοπόννησο.   Δραματικές υπήρξαν -ως γνωστόν- οι μετοικήσεις των Σουλιωτών  που εκπατρίσθηκαν ολοκληρωτικά στις 15/28 Δεκεμβρίου 1803 για την  Κέρκυρα , καθίσαν εκεί επί  δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια  και γύρισαν στο  Σούλι στις 6/19 Δεκεμβρίου 1820 φιλώντας τα πάτρια χώματά τους και δακρυρροώντας τα έραναν με αναφιλητά αλλά και με πόνο ψυχής. Έφυγαν  ξανά οι Σουλιώτες απ΄ την πατρίδα τους και για πάντα απ΄ αυτήν τέλος Αυγούστου του 1822 , υφιστάμενοι αναντίρρητα μία  ανείπωτη ταλαιπωρία, περιπλανώμενοι από τόπο σε τόπο  όπως:  Κε