Πέννα

Στο παρελθόν, όσοι τουλάχιστον δραστηριοποιόντουσαν στον ιδιωτικό τομέα, είχαν μια αξιοπρεπή ζωή. Η παραπάνω κατηγορία πλήρωσε ακριβά το τίμημα της δημόσιας σπατάλης της μεγάλης πλειοψηφίας, των αιρετών και διορισμένων, όπως και τις εγκληματικές επιλογές τραπεζών και ασφαλιστικών ταμείων. Πολίτες που ζούσαν και είχαν μια (έστω) στοιχειώδη ποιότητα ζωής, έχουν επωμιστεί το δυσβάστακτο χρέος αλλά και την κοινωνική απόρριψη εξ’ αιτίας των παραπάνω. Αυτό σε μια δεδομένη κοινωνία, κάνει να χάνεται «το χαλί κάτω από τα πόδια», κυρίως στους «τελειωμένους» πρώην ελεύθερους επαγγελματίες. Οι αυτοκτονίες  και η δραματική ζωή, τα συσσίτια συνεχίζονται και στο (κατά Λιαντίνη) «τελεβίζιο» τυρβάζει η ασθενής ενημέρωση για διάφορα «σύμφωνα συμβίωσης» και των περί αυτών ή άλλων προτιμήσεών, διαφόρων κοινωνικών ομάδων. Μόνο «σύμφωνα στείρωσης» μέσα από μια ύπουλη επικρατούσα λογική. Σύμφωνα επιβίωσης του λαού, δεν προβλέπονται από κεντρικές εξουσίες αυτής της χώρας (?). Όχι μόνο στον οικονο

Οι Σουλιώτες ήσαν αρβανιτόφωνοι Έλληνες   Γράφει ο Σωτήρης Λ. Δημητρίου Ούτε οι Αλβανοί ούτε κανείς άλλος ας μη λεηλατεί την ιστορία της Ελλάδος. Η αρβανίτικη διάλεκτος έχει στοιχεία τα οποία έρχονται από τα ομηρικά χρόνια και συναντιέται   στην Ομήρου Ιλιάδα και Ομήρου Οδύσσεια.  Η λέξη αρβανίτης δηλοί τόπο καταγωγής ή προέλευσης και όχι εθνολογικό προσδιορισμό.  Κάτι από ιστορία: Οι αρβανίτες σχετίζονται με τους Πελασγούς, αφού η Ήπειρος και ιδιαίτερα η Δωδώνη αποτελούσε το κέντρο των Πελασγών. Ο Όμηρος περιγράφει τον Αχιλλέα να προσεύχεται στον Δωδώνιο Δία σαν τον αρχέγονο Θεό των Πελασγών. (*Όμηρος, Ιλιάδα, Π' 233-235 - [...]Ζεῦ ἄνα Δωδωναῖε Πελασγικὲ[...])  Με τον όρο Αρβανίτες ονομάζονται οι αρβανιτόφωνοι Έλληνες της (σημερινής) Αλβανίας, οι οποίοι, λόγω των αναστατώσεων στη Βαλκανική, τον 13ο αι. μετακινήθηκαν εκούσια ή ακούσια σε διάφορες άλλες χώρες της περιοχής ενώ πολλοί από αυτούς κατάληξαν σε περιοχές της (κάτω) Ελλάδας.  Εκεί έγιναν γνωστοί με το όνομα

ΠΑΤΡΑ: Προσκεκλημένος από τους Ηπειρώτες μας. Η Μαντώ Κάτσιου παρουσιάζει τον συγγραφέα και προλογίζει στην Πάτρα την εκδήλωση για το βιβλίο: «Μείναμε εμείς…!» Αξιότιμοι προσκεκλημένοι-Αξιότιμοι, κυρίες και κύριοι, αγαπητοί, φίλες και φίλοι. Καλώς ορίσατε στο «Σπίτι του Ηπειρώτη». Καλώς ανταμωθήκαμαν για άλλη μια φορά για να γνωρίσουμε από κοντά έναν πρωτοεμφανιζόμενο Ηπειρώτη συγγραφέα, τον Σωτήρη Δημητρίου του Λεωνίδα. Καλώς ανταμωθήκαμαν λοιπόν και να σας παρουσιάσουμε το βιβλίο του με τον τίτλο «Μείναμε εμείς…!» Πριν ένα χρόνο περίπου διαβάζοντας τα νέα αό την Θεσπρωτία, πληροφορήθηκα για την έκδοση του βιβλίου του Σωτήρη Λ. Δημητρίου. Κοιτάζοντας την φωτογραφία του συγγραφέα, κάτι μου θύμιζε, αναμοχλεύοντας μνήμες, γυρνώντας 3 δεκαετίες τουλάχιστον πίσω και επικοινωνώντας με παιδικούς φίλους, διαπίστωσα το εξής. Ότι ο συγγραφέας του βιβλίου τούτου είναι το νεαρό παλικάρι που κυκλοφορούσε με μία μηχανή, γκαζώνοντας στους δρόμους της Ηγουμενίτσας (Παρεμπιπτόντως να σα

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ κ. ΣΩΤΗΡΙΟΥ. Λ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ «Μείναμε Εμείς…»  Γράφει ο κ. ΗΛΙΑΣ Κ. ΒΕΖΔΡΕΒΑΝΗΣ, τ.  Υφυπουργός,  Βουλευτής,    Ένας καλός μου φίλος, ο Δημοσιογράφος κ. Ευάγγελος Αλ. Αναστασίου, γνωρίζοντας την «Βιβλιοφαγία» μου, μου έδωσε αυτές τις ημέρες τον πρώτο καρπό της Συγγραφικής προσπάθειας του συμπατριώτη μας, από την Αγία Μαρίνα – Ηγουμενίτσας,  κ. ΣΩΤΗΡΙΟΥ Λ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ. Σωτήρης Λ. Δημητρίου Παρ’ ότι ο Συγγραφέας είναι υιός του αειμνήστου φίλου μου ΛΕΩΝΙΔΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ και ανιψιός των – επίσης αειμνήστων – φίλων μου ΜΗΤΡΟΥ και ΒΑΓΓΕΛΗ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ δεν έτυχε να έχω κάποια ιδιαίτερη σχέση μαζί του. Η μοναδική «επαφή» με τον κ. ΣΩΤΗΡΙΟ Λ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ είναι το πρόσφατα εκδοθέν βιβλίο του με τον τίτλο: «Μείναμε εμείς…».  Πρόκειται για ένα καλαίσθητο βιβλίο 175 σελίδων με συμβολικό εξώφυλλο, που φιλοτέχνησε ο ίδιος και σύντομη παρουσίαση, στο οπισθόφυλλο, από τον Καστριώτη Μουσικοδιδάσκαλο κ. ΓΡΗΓΟΡΗ ΠΕΙΛΙΔΗ. Ο Συγγραφέας χαρακτηρίζει το είδος της λ

ΣΕΛΤΣΟ : Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΘΥΣΙΑ ΤΩΝ ΣΟΥΛΙΩΤΩΝ 21 Απρίλη 1804 Ημερομηνία μνήμης και της θυσίας στο Σέλτσο ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ Σέλτσο           Η ιστορία της πατρίδα μας είναι γεμάτη από θυσίες για την ελευθερία και την αυτοδιάθεση. Λαός που ήθελε πάντα την ειρήνη και την δημιουργία, από αρχαιοτάτων χρόνων. Και πάντα δημιουργούσε, Τέχνες, Γράμματα, Πολιτισμό. Όλα τα παραπάνω όμως ήταν το δέλεαρ, άλλων λαών για την αρπαγή. Το καθήκον της προάσπισης της πατρίδας, έφερνε τους Έλληνες ενωμένους και έτοιμους για τον «υπέρ πάντων αγώνα». Σωτήρης Λ. Δημητρίου Σήμερα το να είμαστε Έλληνες πρέπει να το αποδεικνύουμε με την στάση ζωής κάθε μέρα και   όχι ξαπλωμένοι στις δάφνες να επαναπαυόμαστε επάνω στις θυσίες των προγόνων μας. Και διαχρονικά, οι κάθε λογής   εξουσίες, να μην οδηγούν την πατρίδα σε επικίνδυνες ατραπούς και τους Έλληνες, στην εξαθλίωση και   στην στέρηση των αξιών τους. Για χιλιάδες χρόνια η πατρίδα μας δεν θεώρησε δεδομένη την ελευθερία, αλλά διαρκώς έγραφε ιστορία

Ηγουμενίτσα - Αθήνα Χρονογράφημα           Πρωινό δρομολόγιο ΚΤΕΛ Ηγουμενίτσας, λεωφορείο  για την πρωτεύουσα και ανοιχτές οι πόρτες  του χώρου αποσκευών του λεωφορείου, για να φιλοξενήσουν βαλίτσες, τσάντες και κιβώτια των επιβατών.           Συνήθως μπαίνοντας μέσα σε λεωφορείο ο επιβάτης, εύχεται, ο διπλανός συνεπιβάτης του να είναι του αντιθέτου φύλου και εμφανίσιμος, πλην όχι μεγάλης ηλικίας. Αν ατυχήσει σε αυτό,  θα το ξεπερνούσε κάπως ανάλαφρα αν η θέση του είναι από παράθυρο μεριά. Όχι απαραίτητα για να απολαύσει το οπτικό χάρμα της διαδρομής, βλέποντας εικόνες της φύσης που μας χάρισε το σύμπαν, ούτε την σκόρπια έμπνευση της παρέμβασης του ανθρώπου  στο περιβάλλον, αλλά για να γύρει το κεφάλι του και να νυστάξει τα μάτια του!   Μεγάλη η διαδρομή και η ταλαιπωρία, ως να βγεις από τα «όρια ευθύνης» του νομού για να φτάσεις στην Αθήνα, διαπερνώντας τα μισά χωριά της Θεσπρωτίας, δίκην «άγονης γραμμής» όπου παλαιότερα υπήρχε ειδικό δρομολόγιο. Προφανώς γίνονται πολλα