Το Σούλι που χάθηκε

 Σούλι                                                      

            Έχοντας την Θεσ(η)πρωτων από τους αρχαίους χρόνους, έτσι και στην Τουρκοκρατία, με τον Διονύσιο φιλόσοφο οι Θεσπρωτοί ξεκίνησαν πρώτοι την επανάσταση.

Ακολούθησε το Σούλι το οποίο τιμάει η Θεσπρωτία και ολόκληρη η Ελλάδα!

Ο «ψηλός φράχτης» από βουνά είναι εκεί και μας περιμένει, να τιμήσουμε τους απλούς ανθρώπους που ανέβηκαν εκεί πάνω, τους σκληρούς μαχητές, που δεν διδάχτηκαν, πατριωτισμό και ελευθερία αλλά βίωναν με αυτό από την γέννα τους.

Οι αξίες αυτές πήγαν από πατέρα σε γιο και από παππού σε εγγόνι.

Ήταν το αυτονόητο για την ζωή τους και το υπερασπίστηκαν σε όλη την ζωή τους πληρώνοντας όχι φόρους με σκυμμένο κεφάλι, αλλά με αίμα της τιμής και της ελευθερίας!

Πολλοί ιστορικοί έγραψαν, διέγραψαν, παραποίησαν την ιστορία, ηθελημένα ή αθέλητα, όμως οι Σουλιώτες έκαναν το χρέος τους, όπως το αισθανόταν.

Γελάστηκαν από πολλούς δικούς μας - δικούς τους, ξεγελάστηκαν και από εχθρούς! Αγράμματοι, έντιμοι και υπερήφανοι όμως, λίγο ψωμί, νερό και μπαρούτι ήθελαν κατά τις μάχες. 

Άφησαν παρακαταθήκη την τιμή τους την φιλοπατρία και την παλικαριά, χωρίς φανφάρες και περιαυτολογισμούς. Το Σούλι σαν τόπος έμεινε εδώ, μα τους Σουλιώτες δεν τους χωρούσε πια το Σούλι ούτε ολόκληρη η επανάσταση. Ανέβηκαν στην αιωνιότητα. Έγιναν ιδέα και η αλήθεια του ανθρώπου, για τα ιδανικά της αξιοπρέπειας!

Αν θέλουμε να τιμήσουμε τους Σουλιώτες ας διαβάσουμε πολύ ιστορία, πολύπλευρα και με οδηγό την έρευνα της αλήθειας. Ας σταθούμε ύστερα, να δούμε τα βουνά που περπάτησαν, που θυσιάστηκαν τόσοι δικοί μας άνθρωποι και πατριώτες. Ας σκύψουμε να κοιτάξουμε πού πατάμε στην γη και να πατάμε ελαφριά, διότι κάθε πατημασιά μας, έχει ποτιστεί με αίμα!

Tο Σούλι είναι πλέον μια έννοια πνευματική. Είναι η αντίσταση στην αλλοτρίωση, είναι ο ασυμβίβαστος χαρακτήρας, η αλήθεια του ανθρώπου.

Αν θέλουμε να πάμε στο Σούλι μόνο για να δούμε την θεαματική «αναπαράσταση» και να ακούσουμε μόνο ομιλητές και να δούμε χορούς, ας καθίσουμε σπίτι μας. Αυτό σημαίνει ότι νοερά πρέπει να είμαστε δίπλα τους, να νοιώσουμε τις στερήσεις, την αγωνία, τον πόνο, τον θάνατο, τις θυσίες, για να νοιώσουμε ότι είμαστε σε τόπο προσκυνήματος της ελευθερίας!  Και ας προβληματιστούμε…

Είμαστε ικανοί να δρέψουμε τους καρπούς αυτής της ελευθερίας ή ολισθαίνουμε κάθε μέρα σε κατηφορικές ατραπούς χάνοντας τις αξίες μας, την  ιστορία μας, την γη μας και την ίδια την ελευθερία μας; Ας σκεφτούμε!

«Σούλι-Πηγάδια

Κάθισα λίγο να δουν τα μάτια της ψυχής μου τους ήρωες, να αναπνεύσω από τον καθάριο αέρα ηρώων. Να κοιτάξω πίσω και να μαζέψω κομμάτια της ιστορίας, να μαζέψω ό,τι απόμεινε, ό,τι χωράει η ψυχή του ανθρώπου. Να μαζέψω μια χούφτα λεύτερου αέρα που 'μεινε -αν έμεινε- να τον κρατήσω μέσα μου, να πετάξω, προτού λείψει από της καθημερινότητας τα μικρά που βρήκαν την ιερή γη.Και να πάω…μα εδώ θα είμαι!»
Σωτήρης Λ. Δημητρίου